Skończyłam pierwszy rok studiów z naprawdę dobrymi wynikami i jestem z siebie dumna. To jest to co na prawdę chce robić i chce brnąć w to dalej. Nie mogę się doczekać kolejnego semestru, nowych zajęć i nowej dawki emocji.
Tęsknie za moimi przyjaciółmi ze studiów, bardzo bym chciała się z nimi zobaczyć, ale muszę jeszcze na to trochę poczekać. Jednak wiem, że są to na prawdę przyjaciele, bo wspierają mnie mimo tego, że jesteśmy od siebie tak daleko.I jestem szczęściarą, że ich znalazłam.
W końcu mam więcej czasu, żeby poświęcić czas na mój związek. Kiedy poukładałam w swojej głowie, zrozumiałam ile mogłam stracić, teraz jest to dla mnie przerażające uczucie. Przez to, że nie mogłam sobie poradzić z emocjami i z całą moją psychiką, mogłam zepsuć coś co jest dla mnie najważniejsze. A dodatkowo obarczałam inne osoby tym co dzieje się w mojej głowie. To był cholernie trudny czas, chyba najtrudniejszy i jesteś niesamowity, że zostałeś przy mnie w tym wszystkim.
Teraz jest dobrze, we wcześniejszych postach pisałam, że jestem szczęśliwa. Po części tak było, ale wydaje mi się, że dopiero teraz jest wszystko na swoim miejscu. Miłość, przyjaźń, rodzina. Wspólne plany, wspólne marzenia i wspólne życie.
Ale... cały czas odkrywam siebie i wiem, że jestem bardzo różna. Jednego dnia chce robić mnóstwo szalonych rzeczy, malować włosy, planować tatuaże i kolczyki, nie myśleć o przyszłości. A następnego ubierać się schludnie, przyczesuje włosy, myślę jak będzie wyglądała przyszłość, gdzie będziemy mieszkać. Ale lubię to w sobie, bo nie wiem co przyniesie nowy dzień, nie chce się dopasowywać i nie robię tego.
