Za górami,za lasami, żyła sobie samotnie stokrotka, stokrotką była tylko z nazwy,gdyż brakowało jej płatków. Dlaczego? Tego dowiecie się później. Była samotnym kwiatkiem choć dookoła jej rosło pełno roślin. Pewnego razu wyrosła obok niej druga stokrotka, z wyglądu dość podobna do niej samej, lecz nowa miała wszystkie płatki i wręcz tryskała kwiatową energią, wszystkie pszczoły przylatywały tylko do niej. Nie minęło parę dni a nasza samotniczka zaprzyjaźniła się z energiczką. Często rozmawiały, ale nie na poważnie, dużo się śmiały, ale samotniczka nadal bywała smutna . I tak udało się im przeżyć razem parę sezonów. Lecz pewnego dnia, między nimi,jednak nieco bliżej samotniczki, wyrósł goździk. Inny on był od stokrotek i czuł się przez to zagubiony. Nie rozmawiał z żadnymi kwiatami. Inni nazywali go gwoździkiem. Jednak tak chciał los,że pewnego lata chwasty zaatakowały samotniczkę. Na początku z nimi walczyła,potem się poddała i nawet czuła się z nimi dobrze. Chwasty po jakimś czasie zaczęły dosięgać gwoździka,wtedy samotniczka zaczęła z nim rozmawiać i pocieszać. Rozmawiali codziennie, a energiczka przyglądała się temu. Po pewnym czasie chwasty odeszły,zostawiając i gwoździka, i samotniczkę. Teraz przyjaźnili się we trójkę,pomimo tego,że na łące rosło dużo innych kwiatów. Samotniczka nadal często bywała smutna, w gorsze dni znów wokół niej pojawiały się chwasty. Zauważyła,że energiczka coraz lepiej dogaduje się z gwoździkiem. Nadal byli trójką przyjaciół, nie rozstawali się ze sobą,do czasu jesieni. Wtedy nadszedł czas wykopywania kwiatów z ziemi. Można było być wykopanym samemu, bądź we dwójkę. Samotniczka liczyła, że zostanie wykopana wraz z energiczką. przecież znały się od dawna. Ale myliła się... Energiczka wybrała gwoździka, gwoździk wybrał energiczkę. Samotniczka znowu została sama,a w tym dniu odpadł od niej kolejny płatek. Znowu została sama,sama wraz ze wschodzącymi na nowo wokół niej chwastami.
Panna Izabella
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz