-Ale co z tobą i z mamą?
-Ty pojedziesz i odpoczniesz a ja i Nathan dopilnujemy wszystkiego.
-Nie jestem pewna czy to dobry pomysł.
-To wielka szansa dla ciebie i to wiem najlepiej.
Do naszego pokoju weszła pani Anne.
-Olivia uwierz,twoja mama by bardzo żałowała tego,że nie wykorzystałaś takiej szansy.Jestem pewna i biorę tu całkowitą odpowiedzialność na siebie,że ta trasa odmieni twoje życie.
-Tak pani mówi?
-Oczywiście.
Anne wstała i skierowała się do wyjścia.Kiwnęłam głową w znak,że jej dziękuje i znowu zostałyśmy same.
-No okej.
-Co?
-No pojadę.
-Yeah.Zobaczysz nie pożałujesz.
**********************************************************************************
-Dobra wszystko spakowane?
-Jasne,sprawdzałam wszystko trzy razy.
Z Olivią żegnałam się chyba już od poprzedniego wieczora.Dopiero teraz zdałam sobie sprawę,że nigdy nie byłyśmy od siebie tak długo jak mamy być teraz.Anne jedzie z nimi,wiec ja i Nathan zostajemy sami w domu przez miesiąc.Nie ukrywam,że mnie to cieszy.Mam nadzieję,że gdy Nathan będzie na zajęciach tańca,ja poszperam w rzeczach mamy i dowiem się czegoś jeszcze.Oczywiście,że nie miałam zamiaru siedzieć z założonymi rękoma.Nie ufałam policji.A teraz gdy połowa mojej obecnej "rodziny" wyjechała mam to bardzo ułatwione.
-Dzwoń do mnie codziennie,jasne?
-Przecież wiem.Nie martw się sister.
-Nie martwię się.Paa.
Gdy zasunęli szybę i skręcili w pierwszy zakręt znikając mi z oczu po policzkach popłynęły mi łzy.
-Oj no chodź tu do mnie.
Otworzyłam oczy i zobaczyłam Nathana z otwartymi ramionami.Czekały na mnie jak te,które przytulały mnie co wieczór jak byłam malutka.Tamte ramiona były teraz w miejscu o którym nie miałam pojęcia.A moje zadanie było proste.Odnaleźć je i zabić tego kto mi je zabrał.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz